زندگیم خلاصه شده روی تخت. دارم فکر می کنم این روزا تو یه مسافر خونه ای که اینترنت مجانی داشته باشه هم می تونم زندگی کنم. هنوز بساط میزمو پهن نکردم و لپ تاپم رو تختم پایین ِ پامه. یا دمر خوابیدم و کله م اینور ِ تخته و تو لپ تاپ. یا طاق باز خوابیدم و کله م اونور ِ تخته و تو کتاب.
احساس می کنم یه تغییر تحول اساسی نیاز دارم. همیشه به این فکر می کردم که باید یه دوره برم یه جای دیگه زندگی کنم. یه جای دور. یه جایی که کسی رو نشناسم و کسی منو نشناسه و از نو شروع کنم. معاشرینی دست و پا کنم واسه خودم که رو مخ نباشن. اما امروز یه جا یه جمله خوندم که این تز هم شکست خورد واسه بهبود زندگی.
گفته بود: “Cities don’t change people. People don’t even change people. We are who we are.”
همین گه تخت نشین خواهم ماند.
احساس می کنم یه تغییر تحول اساسی نیاز دارم. همیشه به این فکر می کردم که باید یه دوره برم یه جای دیگه زندگی کنم. یه جای دور. یه جایی که کسی رو نشناسم و کسی منو نشناسه و از نو شروع کنم. معاشرینی دست و پا کنم واسه خودم که رو مخ نباشن. اما امروز یه جا یه جمله خوندم که این تز هم شکست خورد واسه بهبود زندگی.
گفته بود: “Cities don’t change people. People don’t even change people. We are who we are.”
همین گه تخت نشین خواهم ماند.
جمعه/سی فروردین نود و دو
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر